Stożek rogówki jest najczęstszą ektazją rogówki, choć u wielu chorych nie rozpoznaje się go nawet do późnych dekad życia. W badaniu podmiotowym i przedmiotowym pacjenta należy pamiętać o wywiadzie dotyczącym chorób ogólnoustrojowych predysponujących do występowania stożka rogówki oraz zwracać uwagę na odstępstwa w wartościach keratometrii i pachymetrii u osób przyjmowanych do operacji zaćmy. Jest to pomocne podczas wstępnej diagnostyki choroby.
Stożek rogówki znacząco zwiększa możliwość wystąpienia powikłań podczas operacji zaćmy i po niej. Jest przyczyną trudności w doborze odpowiedniej sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej wszczepianej podczas operacji zaćmy. Soczewki toryczne wydają się odpowiednim sposobem na zmniejszenie astygmatyzmu po operacji zaćmy u pacjentów ze stożkiem rogówki, zwłaszcza w późniejszych dekadach życia, kiedy ryzyko progresji choroby jest mniejsze.
Współczesne urządzenia medyczne, np. kamera Scheimpfluga oraz OCT przedniego odcinka oka, umożliwiają bardzo dokładny pomiar oraz monito rowanie wszystkich odstępstw w parametrach rogówki.
Podczas rutynowej pracy na oddziałach okulistycznych ważne jest opracowanie jednoznacznych schematów diagnostyki i postępowania z każdym pacjentem przyjmowanym do procedur zabiegowych. W schematach tych powinny być uwzględnione odchylenia w parametrach keratometrii i pachymetrii, mogące sugerować występowanie ektazji rogówki. Umożliwia to przyśpieszoną diagnostykę tej grupy chorób oraz podjęcie wczesnego leczenia.